1.به نام آنکه تو را آفرید تا لبخند بر لب من بیاید

باد راه خودش را گم کرد . هوای امروز را پس زد و رهسپار دورترین مقصد شد.من ماندم و تو و این بیابان خالی از آدم ها.و لبخند هایی که قرار است بسازد تمام آوار ها را.و خاطراتی که قرار است رنگ ببخشد به این بیابان بی آب و علف دلمان